ఆవేదనకై అన్వేషణ

ప్రతి క్షణం భయం భయం ... అనుక్షణం అయోమయం ...
ధృతం హితం పరాన్కితం ... స్వయంకృతం ఓ వికృతం ....
అహితమైన అహం సహితమై ... మరో పతనమై నా గమ్యం ...
దివి విడిచిన అశ్రువు ఒకటి ... నా కన్నుల చేరితే ...
నిప్పుల ఎడారిలోన ... నీటి కరువుతో గుండె బరువుతో ... కన్నీరైనా నీరేనని ఆనందిస్తున్నా ఈ లోకంలో ...
ఆశ రాదు ... నిరాశ పోదు ... వలచిన అలసటతో స్నేహం కడుతూ ..
గెలిచిన ఓటమి గేలి చేస్తూ ఉంటే... ప్రాణమైన మానం చావు గానం చేస్తూ ఉంటే ...
తలచేందుకు రేపు లేక ... మరచేందుకు నిన్న పోక ... ప్రతి క్షణం ఓ మరణమై ఆవహిస్తూ ఉంటే ...
ఆశల దప్పికతో ... ఊహల ఉక్కిరిలో .... తలమునకలై .. తలముక్కలై కాలంతో తలపడుతున్న ఓ బాటసారిగా ...
నన్ను కలిసేందుకు... స్నేహ హస్తం ఇచ్చేందుకు.... చివరకి మరణమైనా ఉందని సంతోషిస్తున్న వెర్రివాడిని నేను....

ప్రేమంటేనే ఒక ప్రశ్న

ప్రశ్నించడానికి ప్రశ్నే లేనప్పుడు..... జవాబు కోసం ఎదురుచూసే వాడిని ఏమంటారో నాకు తెలీదు....

ప్రేమించడానికి మనసే లేనప్పుడు..... ప్రేమ కోసం ఎదురుచూసే వాడిని ఏమంటారో కూడ నిజంగా నాకు తెలీదు....

ప్రాణం విలువ ప్రేమ అనే రెండు అక్షరాలని తెలిసీ కూడ... వాటిని చెరపాలని చేసే ప్రయత్నం లో నా మనసే చెరిగిపోయింది....

ప్రయత్నించకుండా పెరిగేది వయసు అని తెలుసు...... కానీ... ప్రయత్నించినా పెరగనిది..... నా మీద ప్రేమ అని....
ఎందుకో.... ఇప్పటికీ నాకు అర్ధం కాదు...

నీ మనసు గెలవడానికై...

విశ్వాన్ని జయించాలని ప్రయత్నించి చివరకి తన మనసుతో యుద్ధంచేసి ఓడిపోయిన అలేగ్జాండర్...

పార్వతిని ప్రేమించిన వియోగంలో మధువుని అమితంగా ప్రేమించి బానిస అయిన దేవదాస్...

చిన్న కోరిక కోసం ఘోర తపస్సు చేసి ఏది కోరుకోవాలో తెలియక తికమక పడిన ధ్రువుడు..

ఇలా ఒకప్పుడు ఇంతగా ఆలోచించిన నేను.. ఇప్పుడు కేవలం నీకోసమే ఆలోచిస్తున్నాను అంటే... ఇంకా అర్ధం కాలేదా?

టైమ్ ని కనిపెట్టడానికి ఎంత టైమ్ పట్టిందో తెలీదుగాని... నీమీద ప్రేమ పుట్టడానికి మాత్రం నాకు ఒక యుగం పట్టింది... ఎందుకంటే... నిన్ను చూసిన క్షణం... ప్రతీక్షణాన్ని ఒక యుగంలా భావిస్తున్నా కనుక....

నా చెలి అలిగితే...

అప్పుడప్పుడు చూసే అణు యుద్ధాల కన్నా... నా చెలి చేసే కను యుద్ధాలంటే నాకు చాలా భయం...

అలిగిన కన్నులు కాస్త బిడియంతో వర్షించలేక... తన చెక్కిలి ఎరుపుని అప్పుగా తీసుకున్న ఆ కళ్లని చూడాలంటే నాకు చాలా భయం....

మయూఖ మేలిమితో మకుటం లేని మహారాణుల్లా కనిపించే వ్రేళ్లతో నన్ను నిందించటానికి ప్రయత్నిస్తూ ఉండే వ్రేళ్లని చూడాలంటే నాకు చాలా భయం...

పాదరసంలాంటి పాదాలతో కోపంగా నేలను తడుతూ నన్ను కొడుతు,నెడుతూ ఉండే పాదాలని చూడాలంటే నాకు చాలా భయం...

ఇలాంటి అతిశయమైన కష్టాలు ఊహల్లో చాలా అందంగా ఉంటాయి...

కాని ఊహకి బయట చూడాలి అంటే నిజంగా నాకు చాలా భయం....

నిన్ను చేరలేక...

అందాన్ని అబద్ధంగా చూపడానికి ప్రయిత్నించేవాడు....

నిశ్శబ్ధాన్ని వినలేక చెవులు మూసుకొనేవాడు....

కనులు తెరిస్తే ఆ కనులు విడిచి నువ్వు ఎక్కడ వెళ్ళిపోతావనే భయంతో కనురెప్పకి రాయిని కట్టి నిద్రించేవాడు...

నీ మనసుకి అర్ధం కావాలనే తపనతో ప్రేమ అనే భాషని నేర్చుకొనేవాడు...

మనసు మరణించిందని అమృతంతో బ్రతికించడానికి ప్రయిత్నించేవాడు... (మనిషినైతే బ్రతికిస్తుంది... అది మనసుని కూడా బ్రతికిస్తుందా.... ?)

వస్తువు పగిలితే శబ్ధం వస్తుంది.... మనసు పగిలితే నిశ్సబ్ధం మిగులుతుందని....తెలుసుకొని చిరునవ్వుతో ఓదార్చుకొనేవాడు... నీ ప్రేమికుడు... :)

చెప్పిన మాట!

అమాయకంగా అడుగులో అడుగేస్తూ... స్కూలుకి వెళ్ళేటప్పుడు అమ్మ రోజూ చెప్పే మాటలు....
నాన్నా... ఎవరు ఏమిచ్చినా తీసుకోవద్దు అని...
అవే మాటలు పెద్ద అయిన తర్వాత కూడా చెప్తే ఎంతో బాగుండేది కదా...?

నాన్న చెప్పేవారు ఒకరు ఇచ్చిన వస్తువుని జాగ్రత్తగా ఉంచమని...
మన వస్తువు పోయినా పర్వాలేదు... వాళ్ళ వస్తువు పొరపాటున కూడా పాడు చేయోద్దని (అలాగే చేసా నా మనసుని చేజార్చుకున్నా... కాని ఆమె మనసుని మాత్రం పదిలంగా దాచాను).


ఫ్రెండు తరచూ అనేవాడు.... రాళ్ళకి మనసుంటే బాగున్ను... వాటిని కాస్త పరిశోధించి అమ్మాయిల మనసులో ఏముందో తెలుసుకోవచ్చు అని... ...(కాని నాకేం తెలుసు... ఆనందం కష్టం తర్వాత వస్తుంది.... ప్రేమ నష్టానికి ముందు వస్తుందని...)


ఆ అమ్మాయి చెప్తూ ఉండేది... అలాంటి మనసు కావాలని... ఎలాంటి మనసు కావాలో ఇప్పటి వరకు అర్ధం కాలేదు...(బహుశా పార్ట్నర్ అంటే షాపింగు లో డ్రెస్సు సెలెక్టు చేయడం ఏమో...?)


కాని ఇప్పుడు నా మనసు చెపుతోంది ... ఒక్కసారి బాల్యం లోకి వెళ్ళాలి అని...మరొక్కసారి ఈ తప్పులు చేయని జీవితం మొదలు పెట్టాలి అని...

Oh My Friend!

మనిషికి అదృష్టం అనేది ఉంటే... అది వారి స్నేహితులు మాత్రమే...

నా కన్నీటికి భయం నువ్వంటే... వెంటనే తుడిచేస్తావని....

నా మనసుకి ఇష్టం నువ్వంటే... నాలాగే ఆలోచిస్తావని....

నాలో ఉన్న భయం కూడా భయపడుతుంది... ఆ స్థానంలో నువ్వు ధైర్యాన్ని నింపేస్తావని...

ఆనందాన్ని మాటల్లో చెప్పలేను... కాని చూపించగలను.... నీ రూపంలో...

నీ ధ్యాసలో!

చినుకు బరువుకు తనువు తేలికయ్యంది... నీ రాకతో...

తళుకు మెరుపుకు చీకటి చిట్లిపోయింది... నీ నవ్వుతో...

ఎదురు చూపుకు త్రోవ చిన్నదయ్యింది... నీ స్పర్శతో...

మరుపు మలుపుకు మొదలు చిగురించింది... నీ చూపుతో...

నీ పెదవి పిలుపుకు మనసు మరొక్కసారి జన్మించిది.... నీ మధురిమతో...

నీకు న్యాయమా?

ఎందుకో తెలియదు... సాగర కెరటాల ఆరాటాలు నా మనసులో ఎప్పుడూ ఎగిసి పడుతూనే ఉంటాయి...

ఎన్నో ఆశలు...ఎన్నో ఊహలు...ఎన్నో కలల సౌధాలు...ఒక్కసారిగా కన్నీటి ధారలలో చేరిపోయాయి...

ఒక శిల శిల్పంగా మారాలి అంటే ... శిల్పికి ఎంత ఓర్పు అవసరమో...ఆ శిలకి కూడ అంతే సహనం అవసరం..

।ఏ ఒక్కరు విసుగు చెందినా... శిల లో ఉన్న శిల్పం కలగానే ఉండి పోతుంది...

కనురెప్పను తెరవడానికి ఒక వెలుగు అడ్డు వస్తోంది అంటే... ఆ తప్పు కిరణానిది కాదు...

చూసేందుకు శక్తి లేని ఆ నయనానిది...

అదే కన్నులతో నా మనసుని చూడలేని నువ్వు... తప్పు నా పైన వెయ్యటం నీకు న్యాయమా?

నీకు తెలుసా?

నీ చిరునవ్వుని అడగాలని ఉంది... కష్టం అంటే తెలుసా అని...

ఆ చిరుదివ్వెను అడగాలని ఉంది... చీకటి అంటే తెలుసా అని...

నీ సిరిమువ్వని అడగాలని ఉంది... మౌనం అంటే తెలుసా అని...

ఆ చిరుగాలిని అడగాలని ఉంది... స్థంబించటం అంటే తెలుసా అని...

నీ చిరు మనసుకి చెప్పాలని ఉంది... నా శ్వాసకి ప్రాణం నువ్వే అని...